De Indiaan van Batignolles

Met de expliciete titel van zijn nieuwe album 'An Indian's Life' sluit contrabassist en componist

en componist Henri Texier een soort informeel fonografisch drieluik af - begonnen in

1993 met 'An Indian's Week' en voortgezet in 2016 met 'Sky Dancers' - waarmee hij de zaak van de indiaan

en daarnaast de quasi-mythologische figuur van de 'Indiaan', zowel de imaginaire matrix als de poëtische matrix.

de denkbeeldige matrix en poëtische motor van zijn artistieke gebaar.

Een identificerend model

Voor iedereen die zijn carrière een beetje heeft gevolgd, is het geen mysterie dat de belangstelling van Henri Texier voor de Indiaan allesbehalve dilettantisch of anekdotisch is.

anekdotische interesse in de wereld van de Indianen. "Het is een passie die teruggaat tot zijn

kindertijd", legt hij uit, "iets heel intiems maar niet erg doordacht dat me opnieuw verbindt met de kleine Parigot

uit Les Batignolles die ik was in de jaren 50, die graag cowboys en indianen speelde en die

de kant van de indianen koos toen de anderen werden aangetrokken door het plastic pistool en de cowboypak.

en de cowboypak... Op een heel verwarrende manier, het arbeidersklasse Parijs van mijn jeugd,

Indianen, elegantie, vrijheid - al deze dingen zijn nauw met elkaar verbonden in mijn verbeelding... Later

jazz in de cocktail... Ik legde het verband tussen de genocide op de indianen en de onderdrukking

de onderdrukking waaronder Afro-Amerikanen leden en ik identificeerde me met dit vervloekte deel van Amerika door middel van jazz...

door jazz... Het is eigenlijk een heel complex proces, veel intiemer dan esthetisch, en een die

Het is echt een heel complex proces, veel intiemer dan esthetisch, en een dat geen andere link heeft met muziek dan een denkbeeldige."

30 jaar geleden: "An Indian's Week"!

In 1993, met de publicatie van "An Indian's Week", prachtig geïllustreerd met een foto van

genomen in 1990 tijdens de pelgrimstocht van de Lakota Sioux naar de plaats van het bloedbad in Wounded Knee.

Wounded Knee massacre, maakte Henri Texier voor het eerst deze 'imaginaire link' expliciet tussen zijn muziek en de wereld van de Amerikaanse Indianen.

tussen zijn muziek en de wereld van de Indianen. "Ik had net een nieuw orkest opgericht met de zeer jonge Bojan Zulfik.

De jonge Bojan Zulfikarpasic op piano, Tony Rabeson op drums en Glenn Ferris op trombone.

kwartet, dat ik erg stimulerend vond, maakte dat ik een album wilde opdragen aan de Indianen, die mij jarenlang hadden begeleid.

maar aan wie mijn muziek nooit eer had bewezen.

eerbetoon. Snel besloot ik om al te precieze verwijzingen naar de Amerindiaanse cultuur te vermijden.

cultuur en haar muzikale tradities te vermijden, en in plaats daarvan te kiezen voor een vrije, persoonlijke evocatie in de vorm van een soort van

een soort verzameling muzikale korte verhalen die een week uit het leven van een hedendaagse Indiaan beschrijven.

Texier heeft, zonder ooit te vervallen in 'folklore' (hoe denkbeeldig ook), spontaan de

spontaan het evenwicht gevonden tussen eenheid en verscheidenheid in dit soort subliminale verhalen die elke

elke compositie, onafhankelijk van de andere opgevat, als een bepaald moment, een bepaalde situatie of een bepaalde ontmoeting.

Het album was meteen een succes en werd al snel een van de meest succesvolle uit Henri's carrière.

Niet alleen in de carrière van Henri Texier, maar in de hedendaagse Franse jazz.

Een militant en poëtisch gebaar: "Sky Dancers

Toch duurde het 23 jaar voordat de contrabassist in 2016 besloot om een nieuw album te wijden aan "the cause".

een nieuw album aan 'de zaak' te wijden... Voor de gelegenheid breidde hij zijn oorspronkelijke bezetting van Sébastien Texier en

Texier en François Corneloup op saxofoons en Louis Moutin op drums (het Hope Quartet) met de flamboyante

de flamboyante gitaar van Nguyên Lê en de kleurrijke keyboards van Armel Dupas, Henri Texier kiest voor

"Sky Dancers" (genoemd naar de Mohawk-indianen die gespecialiseerd waren in het bouwen van wolkenkrabbers), Henri Texier

wolkenkrabbers) om opnieuw hulde te brengen aan de Indianen, "maar deze keer op een directe en ronduit militante manier".

militant". Hij noemde de meeste van zijn composities naar indianenstammen (Hopi,

(Hopi, Comanche, Mapuche, Navajo Dream...), en in tegenstelling tot het vorige album, plaatst hij soms elementen in het hart van zijn arrangementen die resoneren met de Indiaanse cultuur.

zijn arrangementen met elementen die resoneren met Amerindiaanse muziek (het gebruik van drums in zijn muziek).

(het gebruik van trommels in Dakota Mab in het bijzonder), is Texier erin geslaagd om in dit geëngageerde, expressief krachtige werk in

expressieve kracht, zijn orkestrale discours aanzienlijk te vernieuwen, terwijl hij toch nauwgezet trouw blijft aan

nauwgezet trouw aan het principe van poëtische en impressionistische evocatie

en vermijdt elk spoor van exotisme of neerbuigende 'culturele toe-eigening'.